Rozdział 3

W poniedziałkowy ranek Hermiona toczyła wewnętrzną walkę.

-Idź na strych!

-Nie chcę wracać do przeszłości.

-Jeśli sama do niej nie wrócisz, nie dasz rady zrobić tego przy Dramionie.

-Może jednak dam.

-Może czas wrócić do starych metod?

-Ok. Jeśli w czarnej kopertowej torebce mam czerwoną szminkę idę na strych. Jeśli różową dzień spędzę na tarasie.

Staruszka poszła do garderoby i wyjęła z niej czarną kopertówkę.

- Oto chwila prawdy.- powiedziała do siebie i zanurzyła rękę. Wyjęła z torebki szminkę. Podniosła wieko i zobaczyła kolor czerwony.

-A niech to. Nie dość, że szminka czerwona to jeszcze gadam do siebie.

Hermiona powoli zaczęła wspinać się po schodach. Bała się tego, co zobaczy na strychu. Bała się uczuć, które zapewne będą jej towarzyszyły. Gdy znalazła się u celu swojej podróży, podeszła do szafy i wyciągnęła dwa duże kartonowe pudełka. Usiadła z nimi na podłodze. Wzięła głęboki wdech i zajrzała do jednego z nich. Były w nim albumy fotograficzne i pamiętniki, które pisała będąc w Hogwarcie. Otworzyła pierwszy lepszy. Trafiła na pamiętnik, który zaczęła pisać kilka dni po złamaniu Draco nosa w trzeciej klasie. Na pierwszej stronie znajdował się cytat:

Anybody can become angry, that is easy;

But to be angry with the right person,

And to the right degree,

And at the right time,

And for the right purpose,

And in the right way,

That is not within everybody’s power.

                                                           Arystoteles  

Ten cytat ma tyle lat, mimo to dalej jest aktualny. Hermiona zaczęła żałować, że tak często denerwowała się na Draco.

-Hermiono, uspokój się. Przecież teraz już nic nie zmienisz. On nie żyje. Nie masz szansy go przeprosić. – powiedział głos rozsądku w jej głowie.

Kobieta odłożyła pamiętnik na miejsce, wiedząc, że nie da rady przeczytać nic, więcej z jego zawartości. Staruszka zaczęła oglądać zdjęcia. Fotografie były mugolskie. Ukazywały przede wszystkim pannę Granger i Smoka. Możne  było znaleźć też zdjęcie Ginny i Diabła. Hermiona postanowiła, że wyciągnie z albumu 10 najfajniejszych zdjęć i powiesi je na ścianie nad stołem w kuchni. W top dziesiątce znalazło się między innymi zdjęcie na, którym Draco w samych szortach i trampkach przewraca kiełbaski na grillu, a Hermiona przytula się do jego nagich pleców. Na kolejnym zdjęciu Hermiona śpi pomiędzy Diabłem a Smokiem. Fotografia została zrobiona przez Ginny w SPA, w którym świętowali 18 urodziny Miony. Na innym Draco głaszcze spory już brzuch Hermiony.  

            Hermiona zniosła wybrane zdjęcia na dół i położyła je na stole. Później wróciła na strych i otworzyła drugie pudełko. Wyciągnęła z niego piękną białą suknię ślubną. Suknia była bez ramiączek, rozszerzana.

-To miał być taki piękny ślub, dlaczego on nie przyszedł?!- kobieta zapytała przez łzy samą siebie.

Hermiona teleportowała się z sukienką w dłoniach do Ginny.

-Hermiona!- krzyknęła przestraszona stanem swojej przyjaciółki pani Zabini. Jednak gdy zobaczyła przedmiot, który Miona trzymała w swoich rękach, zrozumiała co się stał. Podeszła do niedoszłej panny młodej i przytuliła ją mocno.

-Ginny masz czas, żeby ze mną porozmawiać?- zapytała zapłakana Granger.

-Oczywiście, ze mam. Diabeł pojechał w interesach wczoraj i wraca jutro, więc będziemy mogły porozmawiać w spokoju.

-Ginny, bo ja zaczęłam opowiadać Dramionie o mojej historii. Powiedziałam jej już o moim pierwszym spotkaniu z jej ojcem. Jutro się spotykamy, boję się jej reakcji, gdy jej powiem, że…

- Hermiono spokojnie.

Panna Granger wzięła głęboki oddech.

- Chcę jej jutro powiedzieć, że ,ma dwie siostry.

-Kochanie już wróciłem. O Hermiona co się stało?

-Nic. Ja i tak miałam się już zbierać. Umówiłam się z Dramioną, że zadzwoni i opowie mi jak jej minął pierwszy dzień w pracy, a zapomniałam zabrać komórkę z domu. Pa Ginny, pa Diabełku.

-Diable!

-Co ja znowu zrobiłem nie tak?

-Musiałeś wrócić w takim momencie?!

-Myślałem, że się ucieszysz.

-Przepraszam.

-Kobiety…

-Hermiona zaczęła opowiadać Dramionie o naszej przeszłości.

-To wiele wyjaśnia.

-Jesteś głody?

-Jak Smok, albo raczej jak Diabeł.

            W tym samym czasie Hermiona wróciła do domu. Usiadła na kanapie i zaczęła płakać. Sama nie wiedziała dlaczego. Może ze zmęczenia, może z ilości emocji, które się w niej mieszały. Naglę zadzwonił telefon.

-Halo- powiedziała Hermiona starając się ukryć przed córką fakt, że chwilę temu płakała.

-Mamo Ty płaczesz?

-Nie skarbie. Skąd taki pomysł.

-Twój glos to sugeruje.

-Kochanie mam katar, bo cały dzień sprzątałam, a zapomniałam wziąć tabletki na alergię. Zresztą nieważne. Opowiadaj jak było w pracy.

- Kiedy rano dojechałam na miejsce byłam przerażona….

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ten rozdział dedykuję Andzik za miłe komentarze. Liczba wyświetleń bloga przekroczyła 100 i zbliża się do 110- dziękuję i mam nadzieję, że Wam się podoba. Co do kolejnego rozdziału powinien pojawić się koło weekendu. Życzę udanego tygodnia:)