Miniaturka 6

Draco i Hermiona, leżąc w łóżku i patrząc na sufit, rozmawiali. -Kochanie, dlaczego nie chcesz, abym kupował Ci kwiaty? -Źle mi się kojarzą. -Mogłabyś rozwinąć myśl? Chcę Cię lepiej zrozumieć. -Według mnie kwiaty symbolizują kruchość życia. -Dalej nie rozumiem. -Spójrz na to tak. Wyobraź sobie, że kwiat to Ty. Woda, słońce, dwutlenek węgla, tlen, gleba, czyli wszystko, co potrzebuje roślina to odpowiednik Twojego jedzenia, powietrza, potrzeby miłości, itp. Teraz wyobraź sobie, że roślina jest wyrwana z ziemi. To jest odpowiednik Twojego wypadku. Teraz lekarze próbują Cię ratować. Teraz Twoje życie może się potoczyć na dwa sposoby - albo Cię uratują, albo tak jak roślina umrzesz po kilku dniach (lub szybciej). Inny przykład: chorujesz. Jeżeli jest to lekka choroba wyzdrowiejesz szybko. Jednak, jeżeli jest cięższa może się zdarzyć, że nie będzie osoby, która Cię uleczy. Polny kwiat, który rośnie na łące nie będzie leczony przez nikogo. Jest susza- kwiat usycha. Długo nie pijesz, pali Cię pragnienie. Mocno zawieje przez co łodyga może się złamać, bo jest cienka. Gdy jest silny wiatr, a Ty jesteś za cienko ubrany, możesz się rozchorować. Ktoś może zdeptać roślinę. Ktoś może Ci zrujnować opinię. Można dalej szukać podobieństw między bezbronnością rośliny, a kruchością Twojego życia. -Nigdy nie patrzyłem na to w ten sposób. Wszystko może symbolizować delikatność życia - np. chleb, a mimo to dalej go jesz. Przecież jakbyś miała przeżywać tak wszystko to niczego byś nie jadła, nie dotykała, itd. -Masz racje, ale czuję, że kwiaty zawsze będę dla mnie symbolem nieuniknionego. -Nie myśl na razie o tym. Jesteś piękną, młodą i zdrową kobietą. -Mam nadzieję, że będę potrafiła doceniać to, co mam. A co do kwiatów, to nawet była taka piosenka „Najpiękniejsze kwiaty człowiek dostaje na swoim pogrzebie”. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 40 lat później. -Kochanie, a pamiętasz, jak byliśmy młodzi i rozmawialiśmy w łóżku ?Powiedziałaś wtedy, że kwiaty źle Ci się kojarzą, a dzisiaj masz własną działkę i piękny ogród, o który sama dbasz. -Wydaje mi się, że po prostu dorosłam do kwiatów. – Po słowach siwowłosej oboje się uśmiechnęli i pocałowali, jak tylko 65-latkowie potrafią.

Podziękowania dla bety. Wszystkim życzę słonecznego uśmiechu w ten pochmurny dzień :)

Miniaturka 5

Oto miniaturka(wiem, że krótka). Dedykacja dla wszystkich czytelników. Mam nadzieję, że Andzik'owi i Amis.Dis wyjazdy się udały. Andzik'u  nie masz za co dziękować- mam zasadę- piszę, co czuję. Za betowanie podziękowania dla Catty. Miłego czytania :)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                                           Cel życia?

Jaki właściwie jest cel mojego życia? Wydaje mi się, że czekanie. Dlaczego czekanie? Przeanalizujmy moje życie od początku. Czekanie na nową zabawkę. Czekanie na sukienkę. Czekanie na obiad. Czekanie na powrót taty z pracy. Czekanie na komórkę. Czekanie na urodziny. Czekanie na pierwszy rok w Hogwarcie.  Czekanie na przydział do domu. Czekanie na weekend.  Czekanie na pierwszy bal. Czekanie na wakacje. Czekanie na listy od Diabła. Czekanie na przyjazd cioci. Czekanie na pierwszy makijaż. Czekanie na imprezę. Czekanie na nową bluzkę. Czekałam na pierwszy pocałunek. Czekanie na pierwsze farbowanie. Czekanie na promocje w ulubionym sklepie. Czekanie na miłość.  Czekanie na kolejną część sagi. Czekanie na kolejny rozdział na blogu. Czekanie na autobus. Czekanie w kolejce po chleb. Czekanie na ładną pogodę. Czekanie na koncert ulubionego zespołu. Czekanie na egzaminy. Czekanie na wyniki. Czekanie na koniec szkoły. Czekanie na mieszkanie. Czekanie na samochód. Czekanie na pracę. Czekanie na awans. Czekanie na ślub. Czekanie na dziecko. Czekanie na poród. Czekanie na powrót męża z pracy. Czekanie na pierwszy ząbek dziecka. Czekanie na pierwsze rodzinne święta.  Czekanie na pierwszy krok. Czekanie na pierwsze słowo. Czekanie na pierwszy wyjazd na wakacje z dzieckiem. Czekanie na naukę pływania dziecka. Czekanie na rozwód. Czekanie na poniedziałek, aby być z moim dzieckiem. Czekanie na pierwsze zakupy na pokątnej mojego dziecka. Czekanie na remont. Czekanie na wyjazd mojego dziecka do Hogwartu. Czekanie  na pierwszy list od dziecka. Czekanie na święta. Czekanie na zakończenie szkoły dziecka. Czekanie na nawą pralkę. Czekanie na wiadomość: „Mamo mam pracę, nie uwierzysz, będę…”. Czekanie na poznanie partnera mojej latorośli. Czekanie  na ślub mojego dziecka. Czekanie na wnuki. Czekanie na emeryturę. Czekanie na zjazd absolwentów. Czekanie na spotkania klubu seniorów. Czekanie na premierę ulubionej sztuki w teatrze. Czekanie na prawnuki. Całe życie przeczekałam. Teraz mam 98 lat i paradoksalnie czekam na dołączenie do moich rodziców po drugiej stronie. 

Nominacja do Liebster Award

Za nominację bardzo dziękuję emersonn. Zapraszam też na jej bloga :)

Pytania, które dostałam:

1. Kiedy zaczęłaś pisać bloga?

2. Co Cię do tego nakłoniło?

3. Jaki jest Twój ulubiony gatunek muzyczny?

4. Czym są dla Ciebie książki?

5. Sernik vs. szarlotka?

6. Do którego domu byś trafiła w Hogwarcie?

7. Jesteś tolerancyjna?

8. Zastanawiasz się, co się dzieje z nami po śmierci?

9. Jakie jest Twoje hobby?

10. Masz ulubioną bajkę od Disney'a? Jaką?

11. Czym jest dla Ciebie szczęście?

Odpowiedzi:

1. Bloga zaczęłam pisać w czerwcu 2013 r.

2.Do pisania bloga skłoniła mnie duża ilość pomysłów, którymi chciałam podzielić się z innym.

3.Słucham prawie wszystkiego. Najczęściej są to ballady, pop i rock.

4.Książki są dla mnie możliwością oderwania się od rzeczywistości i codzienności.

5.Szarlotka.

6.Slytherin.

7. To trudne pytanie. Staram się być tolerancyjne, ale nie zawsze mi to wychodzi. Nie będę też tolerowała osoby, która mnie nie będzie szanowała ani tolerowała.

8. Tak

9.Oczywiście czytanie blogów ;)

10. Zaplątani.

11. Szczęście to stan emocjonalny, kiedy czuję się bezpieczna. Szczęście to też moment w moim życiu, kiedy wszystko mi się układa. 

Moje pytania dla nominowanych:

1.Czy jest sposób, w jaki nazywają Cię inni, a Ty go nie lubisz?

2. Co byś wybrała miłość/kariera?

3. Ulubiony miesiąc/e?

4. Co wolisz morze/góry/jeziora?

5. Czy chciałabyś mieszkać w innym kraju? Jakim?

6.Wolisz filmy czy książki o Harrym Potterze?

7.Wolisz Snapa czy Dubledore'a?

8. O jakiej porze dnia najczęściej piszesz notki?

9.Co powoduje, że piszesz nowy rozdział? (np. wydarzenie, którego byłaś świadkiem)

10. Czy zmieniłabyś coś w  swoim blogu(rozdziale, który napisałaś jakiś czas temu)? Co?

11. Czy chciałabyś być siostrą Smoka? 

Blogi, które nominuję:

1.http://nieprzewidywalny-bieg-wydarzen.blogspot.com/

2.http://hermiona-and-draco-love.blogspot.com

3.http://dramionestory.blogspot.com

4.http://princess-in-slytherin.blogspot.com

5. http://dramione-lovers.blogspot.com

6.http://nowy-hogwart.blogspot.com

7.http://dramione-story.blogspot.com

8.http://ciemneijasnekoloryswiata.blogspot.com

9.http://niespelniona-historia.blogspot.com

10.http://dramione-zakazany-owoc.blogspot.com

11.http://draco-hermi-love.blogspot.com

Miniaturka 4

Wielkie ukłony w stronę mojej bety Catty, która zabetowała to w ekspresowym tempie (po niecałych 20 min. Miniaturka była z powrotem u mnie, ale bez błędów). Miniaturkę dedykuję osobą czekającym na przyjazd ich bliskich za granicy.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Kochanie, baw się tak, abym Cię widziała, dobrze?

-Oczywiście.

Stałam, patrząc, jak mój skarb idzie w kierunku piaskownicy. Gdy był już u celu, podeszłam do najbliższej wolnej ławki. Usiadłam. Zaczęłam oglądać poczynania mojego dziecka. Uświadomiłam sobie, że Ben ma już osiem lat. Kiedy miną czas mojej młodości? Jak to się stało, że mam 25 lata i siedzę na ławce na placu zabaw? Przecież dopiero co byłam szesnastolatką  szaleńczo zakochaną w najprzystojniejszym chłopaku w szkole- Draco Malfoy’u.  Tak bardzo za nim tęsknię, że widzę go idącego w moją stronę z jego firmowym uśmiechem. Jednak on jest tysiące kilometrów ode mnie. Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie załatwi swoje sprawy i wróci do mnie. Do nas.

-Witaj kochanie.- powiedział, siadając koło mnie na ławce.

-Draco, co Ty tu robisz?- nie czekając na odpowiedź , wpakowałam mu się na kolana i namiętnie pocałowałam, tak jakbym nie mogła tego robić od stuleci.

-Na to przyjdzie czas wieczorem Diablico. Zejdź z kolan, bo dzieci się patrzą, nie mówiąc o ich rodzicach.

-Przepraszam.

-Nie masz za co. Też się za Tobą bardzo stęskniłem.

-Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

-Nie dałaś mi szansy.

-Racja

-Udało mi się załatwić wszystko szybciej, więc od razu się spakowałem i wróciłem do mojej uko….

Smok nie miał szansy dokończyć zdania, bo wpadł na niego rozpędzony chłopak.

-Tata!!! Tak bardzo się za Tobą stęskniłem. Musisz koniecznie zobaczyć, co ostatnio dostałem od cioci Belli. Wiesz, że wujek Harry zabrał mnie na ryby? A mama zdążyła Ci powiedzieć, iż wujek Snape uczył mnie robić szampon na pięćdziesiąt sposobów? Obiecał mi , że jak następnym razem będę u niego to pokaże mi kilka innych metod. Swoją drogą to ciekawe, iż skoro sam potrafi sobie zrobić kosmetyk, że z  niego nie korzysta. Wujek Ron zrobił ognisko w weekend i przy okazji podpalił sobie włosy. Byłem z mamą nad jeziorem w zeszłym tygodniu i potknąłem się, i rozwaliłem kolano.  Zobacz mam jeszcze ślad. Mama nie pozwoliła mi wczoraj oglądać finału Quidicza.- ostatnie zdanie powiedział robiąc minę zbitego psa.

-Jak mogłaś mu nie pozwolić?- zapytał Draco, udając złego na żonę.

-Nasz synek zapomniał, dodać, że mecz zaczynał się o północy.

-To zmienia postać rzeczy. Co powiesz skarbie, abyśmy obejrzeli dzisiaj powtórkę?

-Tak, tak, tak…

-Co do kolana, dlaczego nie dałaś mu eliksiru przyśpieszającego gojenie?

 -Mama chciała mi dać, ale ja oświadczyłem, iż nie wezmę-odpowiedział ośmiolatek ubiegając swoją mamę.

-Dlaczego?

-Bo chciałem, żeby ta blizna była oznaką mojej męskości.

-Idź się jeszcze chwilę pobawić, mój mały mężczyzno- powiedziała Hermiona.-Zaraz będziemy się zbierać do domu-dodała po chwili.

-Jak sobie radziliście beze mnie?

-Nie najgorzej, jednak wolę kiedy jesteś obok mnie. Obiecasz mi coś?

-Co mam Ci obiecać słoneczko?

-Że mnie nigdy nie opuścisz.

-Obiecuję.

Czy Draco dotrzyma słowa- tego na razie nie wiem. Muszę wierzyć, że mnie nie zawiedzie. Jest inna rzecz, którą wiem na pewno. Nie jestem już szaleńczo i irracjonalnie zakochana w Draconie Malfoy’u. Moja miłość ewoluowała. Jest teraz dojrzała. Mam pewność, że gdyby mu się coś stało lub naszemu skarbowi, nie chciałabym dalej żyć. Dlaczego ? Bo to oni są powodem, dla którego rano wstaję z łóżka i nie myślę o tym, ile bliskich osób straciłam przez wojnę.  

Miniaturka with Catty

-Cholera - powiedziała Ginny do siebie. - jak mogłam zapomnieć, ze Hermiona ma dzisiaj urodziny? Muszę coś szybko wymyślić.

Godzinę później.

-No chodź, jak opuścisz jeden dzień zajęć nic się na stanie. Wszyscy i tak wiedzą, że opanowałaś materiał do końca szkoły- błagała młoda kobieta z krwistoczerwonymi włosami po nieudanym farbowaniu.

–                    Ginny, zrozum, ja jestem prefektem naczelnym. Ja nie mogę dawać złego przykładu innym. Co ludzie powiedzą ? Jak poczuje się McGonagall, kiedy dowie się, że jej ulubiona uczennica, której bezgranicznie ufa, opuszcza potajemnie szkołę i....

–                    Ulubiona ?

–                    To nie było proste. Pracowałam na ten tytuł latami. Musiałam pamiętać o jej urodzinach. Wysyłałam prezenty. Robiłam za nią zakupy. Zajmowałam się jej wnukami.

–                    Wnukami ? Ona ma wnuki ? Ona ? Mc Sztywna ? Przecież ona zabiłaby faceta, który przekroczyłby odległość 1m …. - odpowiedziała zszokowana młodsza kobieta

–                    Kotku ona adoptowała 5-letnie bliźniaki, bo na starość odczula brak mężczyzny w domu.

–                    Ale... Nie, to niemożliwe.- mruknęła cicho  Wiewióra (chwilowo czerwona, ale co tam).

–                    Dobra skończmy temat porypanego życia Minewry. Wracając do basenu- nie nigdzie nie idę. -tupnęła nogą, aby podkreślić wagę swoich słów. Po czym odwróciła się na pięcie i wzięła książki, zmierzając do wyjścia. Przy drzwiach usłyszała głos Ginny:

- A wiesz, że w Mugolandzie otworzyli największy na świecie aquapark?

-Nie przekonasz mnie, mam teraz za dużo nauki. Poza tym nie zapominaj, że niedawno rozstałam się z Ronem...

–                    No właśnie o tym pamiętam ! Pomyśl, ilu fajnych  facetów będzie na tym basenie i to w bokserkach !

–                    Ale to z Ronem jest jeszcze takie świeże....

–                    I właśnie dobrze, niech wie, co stracił.

–                    Ale...

–                    Dobrze wiem, że wszystko na jutro umiesz. Wiem też, że jakoś sobie poradzą bez Ciebie choć jednego dnia.  Wydaje mi się również, że należy Ci się mały odpoczynek.

–                    Ale...

–                    Bez gadania. Szukaj bikini i się zbieramy. Widzę Cię za – tu Ruda popatrzyła na zegarek – dokładnie 3 min.

Hermiona Granger po rozważeniu w myślach za i przeciw niechętnie musiała przyznać swej przyjaciółce racje. Tleniona fretka nie raz zrywała się z zajęć i nic jej nie było. Wypracowanie na numerlologie napisała w sobotni, deszczowy wieczór, a więc żadna nagana jej nie groziła. Zaś, co do byłego chłopaka... Nie zależało jej już nami, ale mimo to rzeczywiście chciała pokazać, że ona też umie być atrakcyjna.

–                    Została Ci minuta ! - usłyszała brązowowłosa z dołu.

Dziewczyna błyskawicznie znalazła się przy swej szafie, szukając niezbędnych rzeczy takich jak bikini, klapki, ręczniki, okulary przeciwsłoneczne, szczotka, szampon, odżywka do włosów, balsam, mydło, koc, dobrą książkę (oczywiście romans) , okulary do nurkowania, krem do opalania, suszarka do włosów czy elegancki kapelusz stylizowany na lata 80.  Młoda kobieta wrzuciła to wszystko do torby, po czym biegiem ruszyła do swojej towarzyszki.

–                    Już....Jestem...Gotowa... - odparła lekko, no dobra, bardzo zdyszana, zgarniając przy tym włosy do tyłu, które podczas biegu ułożyły się w istny chaos.

–                    Okay, to bierz płaszcz i ruszamy na spotkanie przygody.

Papużki nierozłączki, bo tak zwykli nazywać te dwie młode panie, w radosnych podskokach przemierzały drogę do wyjścia z Hogwartu. Była godzina 6 w niedzielę, a więc mało kto, żeby nie powiedzieć nikt, mógł je widzieć – ta przeciętna w duchu część społeczeństwa śpi o tej godzinie...

***

   Jak wiecie, deportacja była powszechną formą przemieszczanie się czarodziejów. Tak... Dwie młode panie z istną miną diabełka lustrowały uważnie każdego z pasażerów autobusu linii D. Ich uwagę przykuła pani z wózkiem nieudolnie próbująca kupić bilet, łysy facet w znoszonej kamizelce, a także staruszka się swoim wnuczkiem. Ich głębokie rozważania zostały jednak brutalnie przerwane. Ich aktualny środek transportu miał właśnie przystanek, na którym czekał pokaźny tłum. Kobiety zostały wepchnięte do tyłu. Ilość wolnej przestrzeni pozostawiała wiele do życzenia.

–                    Ginny, otwórz okno, nie mogę oddychać – jęknęła starsza z Gryfonek

–                    Nie wiem, jak to otworzyć. Nie mam tyle siły – mruknęła czerwonowłosa z napięciem wymalowanym na twarzy, próbując po raz trzeci swoich sił, na małym, niepozornym czarnym uchwycie bez dziurki.

–                    Cholera...

Nagle 17-latki poczuły przyjemny podmuch zimnego powietrza. Zdezorientowane zaczęły się rozglądać za swoim wybawcom. Marząc o księciu z bajki (każda innym – jeden był wysokim blondynem z niebieskimi, wyrazistymi oczami, a do tego czułym facetem, zaś ten drugi miał być okropnie przystojny, mieć poczucie humoru i wybuchowy charakter, żeby nikt się nie nudził) nie dostrzegły uśmiechającego się do nich promiennie mężczyzny z czymś na kształt gigant kalkulatora w ręku. Hermiona Granger szybko jednak zorientowała się, o co chodzi. Bilety. Kontrola. Kasownik.

Młoda kobieta nie wiedziała, co robić. Zapomniała całkowicie, że w świecie mugoli jest coś takiego jak bilety. Nie była na to przygotowana. Gdyby wiedziała wcześniej o planowej wyprawie z pewnością być wyszperała, jednak teraz nie było już takiej opcji. Po chwili zaczęła słodko szczebiotać w języku miłości znanym jej jeszcze z prywatnych lekcji, kiedy nie wiedziała, że jest czarodziejką.

–                    Droite? Puis-je vous aider? (Tak ? Mogę w czymś pomóc ? )

–                    Bileciki do kontroli, poproszę – powiedział zdziwiony mężczyzna. Przed chwilą wydawało mu się, że kobiety rozmawiały normalnie, po angielsku, a teraz jedna z nich wyjeżdża mu z francuskim, którego nigdy nie chciało mu się uczyć ? O nie, tak nie będzie.

–                    Répétez s`il vous plait. ( Proszę powtórzyć,)

–                    BILETY DO KONTROLI. - tym razem mężczyzna odezwał się znaczniej głośniej, żeby nie powiedzieć, iż praktycznie krzyknął.

–                    S'il vous plaît? Je ne comprends pas ce que vous dites … (Proszę ? Nie rozumiem, co pan mówi)

Mężczyzna zbierał już siły psychiczne na kolejną słowną potyczkę, o ile tak to można nazwać, jednak w tym momencie autobus gwałtownie wyhamował zatrzymując się na kolejnym przystanku. Dziewczyny, niewiele myśląc dopadły do drzwi po czym puściły się biegiem, jakiego jeszcze świat nie widział. Dopiero przy celu swojej podróży, gigantycznym aquaparku, zatrzymały się by uspokoić oddech. Cały czas pomstując na owego człowieczka dotarły do kasy, a potem przebieralni, przebieralni rodzinnej – nikogo nie było, a jej większość umożliwiała większą swobodę ruchów. Po ściągnięciu ubrań, wyszły nie pewnie z powrotem na korytarz szukając wejścia na basen. Młodsza z dziewczyn założyła czerwone bikini, natomiast starsza we wszystkich kolorach tęczy. Po przejściu przez prysznice, wyczekiwaną toaletę, udało im się wreszcie dotrzeć na sztuczną plażę. Obydwóm panią zaparło dech w piersiach. Widziany przez nie obiekt mógł dorównać rozmiarami Hogwartowi. W oczy rzucił im się specjalny brodzik dla małych dzieci, basen z fali oraz trzy niebieski ślizgawki do niego prowadzące, a także jaccuzi, leniwa rzeka (nazwa wydawała im się bardzooo kusząca), cztery gigantyczne zjeżdżalnie – jedna turbo, jedna zwykła, jedna multimedialna, a jedna z pontonami. Dodatkową atrakcją była także 'skocznia Małysza' szczególnie dla Hermiony, która w dzieciństwie z wypiekami na twarzy oglądała każdy jego skok, śmiejąc się przy tym z gaf komentatorów - „O, przed nami zawodnik rangi światowej, Gregor Schlierenzauer, ale coś się nie popisał - skoczył tylko w okolice 68m(na K90), a nie, przepraszam, koledzy w studiu podpowiadają mi, że to był dopiero przedskoczek.” - brązowowłosa na samą myśl o tym wybuchła niekontrolowanym śmiechem, obiecując sobie przy tym, że nie stchórzy i pójdzie na jego morską skocznie.

Po chwili milczenia, kobiety z piskiem rzuciły się w stronę najbliższego basenu, na którym aktualnie były fale.  Przekroczyły czerwoną linię, idąc w dalszym ciągu na przód. Rozchichotane dotarły w końcu do 1, 8m, gdzie żadna z nich nie dosięgała nogami dna(miały ok. 165cm). W pewnym momencie fale zaczęły je przykrywać. Dziewczyny zaczęły się topić. Znudzona ratowniczka o wyglądzie Marilyn Monroe była zapatrzona na przystojnego instruktora aerobiku, pokazującego właśnie grupce napalonych dziewcząt, jak wyrobić sobie mięśnie brzucha. Nagle główne bohaterki zostały wyciągnięte na płytszą wodę. W amoku nie patrzyły za wybawcami. Wyszły z wody kaszląc.  Postanowiły wypić zimny wiśniowy sorbet, odpoczywając jednocześnie na leżakach znajdujących się w nasłonecznionym miejscu.

-Miona, a co myślisz o nim?-zapytała Ginny

-Mniej niż średni. Znaczy z daleka ok, ale z bliska bój się  Boga. A co powiesz o tym blondynie w różowych spodenkach?

-Wiesz, ze wolę brunetów, ale poza tym całkiem, całkiem.

-Dobra, to idę spróbować.

-Dzień dobry, czy mógłby mi pan pokazać jak poprawnie się nurkuje? Od dziecka próbuję się tego nauczyć, ale zawsze miałam problem z utrzymaniem ciała poniżej powierzchni wody.

-Dziecko idź do brodzika.

-Przepraszam może pan powtórzyć?

-IDŹ DO BRODZIKA I NIE ZAWRACAJ GŁOWY STARSZYM!!!

-Jeśli pan nie lubi być ratownikiem to czas zmienić pracę – powiedziała rozzłoszczona dziewczyna, po czym odwróciła się jednocześnie uderzając włosami klatę mężczyzny, który w tym momencie patrzył na nią oniemiały.

Miona wróciła wolnym krokiem, kołysząc przy tym seksownie biodrami, aby pokazać blondynowi, co stracił. Razem z Ginny postanowiły iść na leniwą rzekę, aby odpocząć zarówno od zbyt wysokiej wody, a także nadętych buraków. Gdy płynęły Herm zauważyła faceta, z którym „rozmawiała” na dworze. Mężczyzna uważnie lustrował ją wzrokiem, a po  chwili zniknął, zostawiając dziewczynę z mieszanymi uczuciami. Później poszły z Rudą na zjeżdżalnie z pontonami. Miały problem z wejściem z 2-osobowym pontonem na najwyższe piętro. Kilka razy ich nieudolne próby kończyły się zjechaniem dmuchanych kółek tyle że po schodach. Podczas 7. podejścia dziewczęta zauważyły, że jest tutaj coś takiego jak winda. Gdy wreszcie udało im się dotrzeć na górę, kolejka była ogromna. Gryfonki, po 15minutowym postoju, wreszcie dotarły do otworu. Okazało się jednak, że to wcale nie jest takie łatwe jak się wydaję. Wszystkie dzieci, jakie były przed nimi po prostu płynęły. Wystarczyło, że lekko odepchnęły się nogami. Tymczasem nasze bohaterki utknęły. Grono maluchów na oko 7/8 letnich musiało użyć całych swych sił, by młode kobiety miała w ogóle możliwość zjazdu. Dodatkowo jeden chłopiec, popychając Hogwardzkie uczennice popchnął także swój ponton, który popłynął bez niego, co wywołało późniejsze przerażenie u ratownika, który wcześniej był dość nie miły dla Hermiony, a teraz nie mógł od niej oderwać oczu.

Dziewczyny były zachwycone tą atrakcją, dlatego też postanowiły, mimo swojej wagi i pewnych problemów natury technicznej, zjechać jeszcze raz. Tym razem jednak nie spotkały żadnej żywej duszy. Męczyły się same, gdy gwałtownie ruszyły z zawrotną szybkością. Jedyne, co zdołały dostrzec w ciemności to zarys twarzy dwóch chłopaków ,z których jeden miał nienaturalnie jasne włosy.

–                    Blondyni mnie dzisiaj chyba prześladują... - jęknęła przerażona Hermiona

–                    A wszystko zaczęło od Twojego nieudolnego flirtu z ratownikiem – zaśmiała się cicho Ginny, dostając za to kuksańca od swej towarzyszki.

–                    Ruda...

–                    Co ?

–                    A co, jeśli TO BYŁ TEN ratownik ? Wszystko się zgadza. Boże... dlaczego ja do niego poszłam ? Co ja sobie myślałam ? Co on sobie teraz myśli ? Dlaczego ten człowiek tak się na mnie uwziął ? Dlaczego za nami łazi ?

–                    Spokojnie Mionka, bo zmarszczek dostaniesz – ponownie zachichotała Wiewiórka, jednak widząc minę swojej przyjaciółki, która w tej chwili wykazywała skłonności seryjnego zabójcy, zaraz spoważniała. - No nie martw się. Może po prostu wpadłaś mu w oku ? Albo chce Cię przeprosić za swoje zachowanie ? Poza tym, to ja zazwyczaj jestem taka wybuchowa, a ty zachowujesz spokój i zimną krew...

–                    Tak, ale od dzisiaj mam  siedemnaście lat i chcę być buntowniczką. Łamać wszystkie zasady. – wysyczała przez zaciśnięte zęby dalej wściekła.

–                    Boże, kim jesteś i co zrobiłaś z Hermioną Granger …?

–                    Dobra. Ginny, to teraz chodźmy na skocznię Małysza – radośnie zapiszczała Hermiona, wspominając wyczyny swojego idola z dawnych lat.

–                    Nie, nie. Chodźmy na tą żółtą zjeżdżalnie. Wiesz, jak kocham ten kolor !

–                    Ale przecież obiecałaś mi, że pójdziemy wszędzie tam, gdzie będę chciała – zaperzyła się brązowowłosa.

–                    Inaczej. Kompromis.

–                    Co masz na myśli ?

–                    Każda idzie tam, gdzie chce ?

–                    Widzimy się za godzinę w basenie z falami ? Co powiesz na mały zakład ?

–                    Zakład ? Zawsze i wszędzie – odpowiedziała śpiewająco Ruda, szczerząc się przy tym jak najęta.

–                    Każda ma przyprowadzić chłopaka i go pocałować. Przegrana robi za drugą zadania domowe z eliksirów przez miesiąc – przecież Snape i tak się nie skapnie. Skoro jest tak ślepy, że nie zauważył, iż szampon mu się skończył jakieś 6lat temu to na odmienne charaktery pisma na pewno nie zwróci uwagi.

Ginny patrzyła przez chwile na swą koleżankę oniemiała. Czy to właśnie Hermiona Jane Granger proponuje mi zakład ? W dodatku o chłopaków ? Z którymi mam się jeszcze całować ? - pomyślała

–                    Ok. Mi to pasuje. I tak na pewno mi się uda – mruknęła Wiewiórka, prezentując przy tym swoją zalotną minę i puszczając perskie oko, chcąc pokazać swoje atuty i przewagę.

Hermiona uśmiechnęła się złośliwie, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła  w stronę skoczni. Gdy doszła na miejsce zobaczyła osobę, której dzisiaj nie chciała widzieć-Draco Malfoya. Podeszła bliżej by usłyszeć jego rozmowę z ratownikiem.

-Ale jak to nie ma pojedynczych zjazdów?-zapytał wkurzony przywódca Slytherinu.

-Dzisiaj są walentynki i na skocznia jest zarezerwowana dla par.

Do mężczyzn podeszła Hermiona.

-Przepraszam, ale ja mam dzisiaj urodziny- nie dało by się zrobić dla mnie wyjątku?- zapytała solenizantka.

-Oczywiście, że nie.

Zasmucona i rozzłoszczona Miona miała już schodzić ze schodów, kiedy usłyszała:

-Czekaj. Może zjedziemy razem? - Granger nie wiedziała co nią wstrząsnęło bardziej- to, że książę Slytherinu z własnej woli się do niej odezwał, czy to, że proponował układ.

-Czy ty właśnie odezwałeś się do szlamy?

-Nie do szlamy tylko do pięknej dziewczyny. Kotku, jesteśmy w Mugolandzie, tu nie ma podziału krwi.

Hermiona nic już nie powiedziała. Złapała Malfoya za rękę i ruszyła w kierunku zjazdu. Gryfonka zaczęła układać w głowie plan pt.: „Co zrobić, aby pocałować Smoka przy Ginny?”. Gdy solenizantka zobaczyła wysokość skoczni, zaczęła zastanawiać się o wycofaniu. Draco zauważył, że dziewczyna zmieniała wyraz twarzy.

-Nie martw się. Jestem przy Tobie- szepnął jej do ucha.

Po słowach, które usłyszała, nastolatka zrozumiała, iż pocałowanie blondyna, wcale nie będzie trudne.

W oczekiwaniu na swoją kolej rozmawiali.

-Wszystkiego najlepszego.

-Skąd wiesz, że mam dzisiaj urodziny?

-Ślicznotko, ja wiem wszystko o Tobie.

-Jak zdobyłeś te informacje?

-Nie dla psa kiełbasa skarbie.

-Skoro nie chcesz powiedzieć to znaczy, iż nie masz bladego pojęcia o mnie.

-Nazywasz się  Hermiona Jane Granger. Urodziny masz 14.02. Twoi rodzice się rozwiedli. Twój ulubiony kolor to czerwony. Ulubiona liczba 7. Wakacje spędzasz nad morzem, bo nie przepadasz za górami. Pamiętnik trzymasz pod komodą.  Mam mówić dalej?

-Nie.

W końcu zjechali. Gdy schodzili Hermiona „straciła” równowagę i wpadła w ramiona Draco.

W tym samym czasie Ginny zastanawiała się, jak ominąć gigantyczną kolejkę ciągnącą się przez dwa piętra do swej ukochanej żółtej zjeżdżalni. W końcu zrezygnowana zaczęła się rozglądać za jakimś przystojnym chłopakiem. Niestety nikogo godnego uwagi nie było w zasięgu jej wzroku. Dziewczyna już chciała wrócić, gdy wpadła na wysokiego blondyna, na oko 20-letniego, z wielkim uśmiechem na twarzy.

–                    Koledzy zajęli mi kolejkę, może się przyłączysz ? - zapytał nieznajomy, robiąc przy tym słodkie oczy, aby zmiękczyć serce czerwonowłosej kobiety.

–                    Yyy – Ginny przez chwilę jakby rozważała tą propozycję, lustrując przy tym wzrokiem owego młodzieńca, który jej zaproponował tą 'drobnostkę'. Przypominając sobie o zakładzie, a równocześnie stwierdzając, że chłopak jest niczego sobie, przytaknęła – Tak, chętnie.

–                    Jestem Daniel. Dokładniej Daniel Boshon. Pochodzę z Francji z maleńkiego malowniczego miasteczka na południu – Vedana. Tutaj przyjechałem z przyjaciółmi świętować ukończenie szkoły. A ty ? Powiedz coś o sobie. Co taka ślicznotka robi sama ?

–                    Oh, dziękuję za komplement. Ja nie jestem tu sama. Po prostu rozdzieliłyśmy się na chwilę z przyjaciółką. Zawsze chciałam pójść na tą żółtą zjeżdżalnie – zaśmiała się, patrząc na chłopaka, który zawzięcie torował jej drogę

Gdy byli już na górze, blondyn przedstawił ją swoim znajomym. Było ich dwóch. Jeden z nich miał rude włosy, kilka piegów na nosie, a przy tym zawsze roześmiane oczy – Nill. Drugi, Sam, był zielonookim szatynem z poważnym podejściem do życia, świata. Wydał się Ginny trochę nieśmiały.

Kolejne minuty upłynęły im na przyjemnej rozmowie o błahych sprawach. Kiedy już doszli do początku najdłuższej ślizgawki w całym aquaparku, jak przystało na prawdziwych dżentelmenów, przepuścili czerwonowłosą przodem. Dziewczyna czekała już na zielone światło, gdy nagle usłyszała kłótnie. Trójka jej nowych znajomych właśnie ucinała sobie 'miłą' pogawędkę z osobą, której nigdy nie chciała by tu spotkać. Baaa, nawet nie spodziewała by się tu GO spotkać. No, bądźmy szczerzy, co Blaise Zabini robi w MUGOLANDZIE ze swoim podejściem o  czystej krwi ?

–                    Czekam w tej kolejce od godziny, a wy cały czas zajmujecie to miejsce. Co ? Każdej ładnej kobiecie wciskacie tekst, żeby poszła z Wami, bo jesteście gdzie na początku ?

–                    Co ty gadasz idioto, łeb ci...

Chłopak nie dokończył, bo kolega ciemnoskórego mężczyzny dał mu w twarz. Tak właśnie rozpoczęła się bójka. O dziwo, to właśnie Blaise Zabini próbował rozdzielić bijących się młodych mężczyzn, jednak zamiast tego zatoczył się w tył w kierunku odwórconej tyłem, czerwonowłosej kobiety czekającej na zielone światło, które akurat w tym momencie się pojawiło. Tak się stało, że brązowooka, chcąc się odepchnąć zahaczyła przez przypadek o nogę swego szkolnego wroga, sprawiając przy tym, że owy człowiek wylądował tuż za nią. Siła wody, a także zamykająca się powoli barierka wręcz wymusiła na nich zjazd. Ginny, po raz kolejny tego dnia zdezorientowana odwróciła się, pragnąc zobaczyć kto właśnie jedzie tuż za nią, a mało tego, prawie na nią wpada. Duma dziewczyny już została dzisiaj wystawiona na próbę, kiedy owa osoba jadąca za nią stwierdziła, że mężczyźni, których nawet polubiła, zapraszali tak każdą, każdej mówili ten sam tekst... Dlatego też najmłodsza latorośl Weasley-ów postanowiła, że za wszelką cenę nie da się wyprzedzić temu, mimo wszystko przystojnemu, Ślizgonowi i poczęła jeszcze dodatkowo się odpychać od ścianek po bokach, ażeby tylko przyspieszyć.  Nasz kochany Diabełek dopiero w tym momencie poznał z kim ma do czynienia. Ginewra Weasley. Jedna z dwóch dziewczyn, na które nie działa jego intelekt i specyficzne poczucie humoru, a która jednocześnie bardzo, ale to bardzo mu się podoba. Niewiele myśląc nad tą decyzją również zwiększył tempo.  W głowie układał mu się iście diabelski plan. W pewnym momencie wyprzedził swą chwilową konkurentkę, posyłając jej przy tym rozbrajający uśmiech. Gdy młoda kobieta przyspieszyła nie przewidziała jednej, drobnej rzeczy – Zabini w jednej chwili gwałtownie zahamował i lekko się odwrócił, powodując tym samym, że Wiewiórka, na której mu od dłuższego czasu zależało wpadła właśnie sama w jego objęcia.

–                    Co...co Ty robisz ? - wykrztusiła brązowooka nadal patrząc w przenikliwe tęczówki swego odwiecznego wroga, który teraz, o ironio, gładził delikatnie jej policzek, przytrzymując jednocześnie mniej więcej w połowie zjeżdżalni.

–                    Co ja robię ? Jeszcze nic... Jak do tej pory – stwierdził, zbliżając coraz to bardziej swoją twarz do jej. Dziewczyna siedziała jak zaklęta, modląc się w duchu, by nie usłyszał jak szybko bije jej serce, jak bardzo pragnie tego pocałunku i to nie tylko przez wzgląd na ten zakład, chociaż samej przed sobą ciężko było jej się do tego przyznać. Gdy ich usta dzieliły już milimetry, zawył alarm. Ktoś musiał powiadomić obsługę o tej małej wpadce, dzięki której dwie osoby zamiast jednej wpadły to zjeżdżalni, ponieważ nagle po chwili piszczenia w całej żółtej spirali słychać było poważny głos ratownika.

–                    Do osób, przebywających w turbo-zjeżdzalni: zaraz puścimy więcej wody, abyście mogli w spokoju i bez żadnego ryzyka zjechać. Proszę być przygotowanym -  zakończył kulawo mężczyzna.

Dziewczyna wolno, starając się nie patrzeć na chłopaka koło niej, co było wyjątkowo trudne, wyminęła go, po czym popłynęła dalej, nie oglądaj już za siebie. Nie mogła przeboleć chwili swojej słabości. Jego zielone oczy były hipnotyzujące, a dłonie błądzące po jej twarzy wywoływały niekontrolowane dreszcze. Niezależnie od tego, jak bardzo chciała znów poczuć jego dotyk, wiedziała, że prawdopodobnie tylko się bawił, bo przecież, co ślizgon miałby widzieć w gryfonce ? I to Zdrajczyni Krwi ? To zgoła niemożliwe.  Czerwonowłosa jak najszybciej wyszła z basenu, w którym wylądowała po czym wybiegła na dwór. Nie chciała teraz spotkać Miony, nie mogła jej powiedzieć, że zwykły obślizgły gad z Domu Węża potrafił wzbudzić w niej takie emocje. Nie patrząc na nikogo, podeszła do barierki  na samym krańcu odkrytej 'plaży'. Niespodziewanie ktoś objął ją delikatnie od tyłu i obrócił w swoją stronę. Oczywiście nie był to nikt inny, jak Blaise. Chwila słabości... Zazwyczaj to ona była tą silną, zazwyczaj to ona była pocieszycielem, zazwyczaj to ona potrafiła się szybciej pozbierać, to ona była silniejsza.... Jednak teraz słone krople spływała strużkami po jej policzkach. Mimo to nie odważyła się podnieść wzroku. Nie chciała zobaczyć tam wstrętu, po prostu nie zniosłaby tego.

–                    Nie zrobiłem tego dla zabawy – powiedział, podnosząc jej podbródek. - Od... jakiegoś czasu nie mogę Cię wyrzucić z głowy. Za każdym razem, jak widzę Twój uśmiech, słyszę Twój śmiech mam ochotę tam podejść i być właśnie przy Tobie. I, choć zabrzmi to dziwnie, to nie chcę być Twoim wrogiem numer 1. To cholernie boli, kiedy chcesz dobrze, a ktoś i tak widzi w tym podtekst. Wiem też, że raczej tego nigdy nie zmienię, ale wiedz, że choć nie wiem o Tobie wiele, to z czasem uzależniłem się od Twojego towarzystwa, nawet jeśli jedyny czas jaki razem spędzamy to wzajemne obelgi i cięte riposty. I, jak już mówiłem, wiem, że nic to nie zmieni, ale musiałem Ci to powiedzieć. Teraz przynajmniej z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że nie miałem szans – powiedział, po czym ostatni raz przejechał opuszkami palców po policzku dziewczyna z zamiarem odejścia.

Brązowooka miała istny mętlik w głowie. Nie wiedziała, co powiedzieć. Czuła coś do tego Ślizgona, ale nigdy nie potrafiła się do tego otwarcie przyznać. Teraz, kiedy jej to powiedział kompletnie nie wiedziała co zrobić – pozwolić mu ot tak odejść ? Zatrzymać go ? Gdy zabrał swą rękę i już się odwrócił w ułamku sekundy podjęła decyzje. Nie, nie zgodzi się, żeby ją tu teraz zostawił. Złapała go za dłoń.

–                    Jak ty to sobie wyobrażasz ? Prawie nic o Tobie nie wiem, zresztą Ty o mnie też. Od lat byliśmy wrogami, a ja dziewczyną wybrańca... Myślisz, że nawet jeśli by nam się kiedykolwiek udało zaakceptowali by to ? Wątpię – szepnęła patrząc w jego zielone tęczówki.

–                    Nie, z pewnością nie wszyscy, by to zaakceptowali, ale prawdziwi przyjaciele owszem. Co więcej chodź, coś Ci pokażę – dodał, uśmiechając się przy tym łobuzersko.

Dziewczyna z zaskoczeniem odkryła, że idą w kierunku tkz. „skoczni Małysza”, przy której siedziała para. Ale nie byle jaka para. Hermiona Granger pochodząca z rodziny mugoli z niejakim arystokratom, czystokrwistym wrogiem Draconem Malfoyem. Ginny stała przez chwilę zszokowana zachowaniem przyjaciółki, jednak po chwili przypomniała sobie o swoim towarzyszu, stojącym u jej boku.

–                    A niech się dzieje, co chce – mruknęła, po czym lekko przyciągnęła go jeszcze bardziej do siebie, wkładając przy tym rękę w jego kruczoczarne włosy. Nie minęła sekunda, a trwali już w namiętnym pocałunku. Zarówno oni, jak i para, na którą przed dosłownie minutą patrzyli...

10 LAT później....

Dwie pary siedziały wygodnie na tarasie, podziwiając nadmorski wschód słońca i popijając jednocześnie życiodajny napój – kawę, pomijając Ginny, która, jako kobieta w stanie błogosławionym musiała zadowolić się herbatą

–                    Pamiętacie jak się poznaliśmy ? - zapytał Hermiona Granger, opierając się wygodnie o klatkę piersiową swego mężczyzny.

–                    Ciężko zapomnieć – mruknął cicho Diabeł, wywołując tym samym perlisty śmiech swojej żony.

–                    No wiesz, kochania, to było bardzo, ale to bardzo romantyczne, co mi wtedy powiedziałeś – stwierdziła w dalszym ciągu rozchichotana kobieta.

–                    Wreszcie nadarzyła się okazja, żebym Ci powiedział prawdę... Zresztą Smok też długo z tym zwlekał. Wizyta w aquaparku postanowiła go właściwie przed faktem dokonanym – albo teraz, albo nigdy – dodał z uśmiechem Blaise gładząc jednocześnie brzuszek swej wybranki.

–                    Oh, zamknij się. Jak ty coś palniesz to aż strach się bać – jęknął demonstracyjnie Draco, na co wszyscy, jak jeden „mąż” wybuchnęli szczerym śmiechem.

Hermiona i Draco, jako świeżo upieczone małżeństwo wybierali się w najbliższym czasie na miesiąc miodowy w dalekie strony, obiecując sobie przy tym odwiedziny Austrii i Szwajcarii, jako że było to zawsze marzeniem brązowowłosej kobiety. Cieszyli się szczęściem przyjaciół, którym na świat niedługo miało przyjść dziecko. Nie wiedzieli jeszcze, że oni sami też w niedalekiej przyszłości będą przeżywać to samo.  Zaś Ginny i Blaise nigdzie się nie spieszyli. Oczekiwali narodzin swojego maleństwa (jak się potem okazało nawet nie jednego, ale dwóch – bliźniaków), pogłębiając w dalszym ciągu swoją miłość.

I choć, jak w każdym związku, i w tych zdarzały się problemy, kłótnie to owi ludzie na zawsze pozostali razem. Podczas gdy inni brali rozwody ta kompletnie różna czwórka szukała zawsze kompromisu. Żyli razem długo i szczęśliwie....

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Miniaturkę dedykuję ratownikom z aquapark'u, którzy byli dla mnie,nie wiem jak dla Catty, wielką inspiracją. Dziękuję wszystkim za komentarze. Udanego weekendu:) 

Miniaturka

Hej,
tak jak pisałam pracowałyśmy z Catty nad czymś specjalnym.  Skończyłyśmy wczoraj skacząc przez fale we wrocławskim aquapark'u.  Premiera miniaturki dzisiaj :)

Rozdział 6

      -Doktorze, czy ona się z tego wybudzi?
-Ciężko powiedzieć. Jej mózg uległ rozległemu uszkodzeniu. Możliwe, że obudzi się jutro, za miesiąc lub nigdy.   Mimo wszystko, musi pan mieć nadzieję i mówić do niej.
Młody mężczyzna z niebieskimi oczami i ciemnymi włosami ruszył w kierunku sali, w której leżała jego narzeczona- Tess Hermiona Dramiona Amelia Snape.  Kobieta miała wypadek samochodowy.
-Kochanie, nie wiem czy mnie słyszysz, ale chciałem Ci powiedzieć, że czekamy na twój powró.t Brakuje nam Ciebie, Twojego uśmiechu na „dzień dobry”.
-Nie idź tam. nie idź.-krzyknęła kobieta.
-Doktorze, doktorze......

***

       Rano, śpiące na podłodze w salonie królewny. Wokół nich było morze butelek po,tak zwanej, ognistej.
-Coś się zabalowało dziewczynkom - krzyknął Diabeł, tarzając się przy tym ze śmiechu.
-Kochanie, możesz ciszej?
-Macie - powiedział Blaise, próbując ukryć swoje rozbawienie, poprzez nieudolne kichnięcie, wręczając swoim kociakom po fiolce z eliksirem na kaca.
-Od razu lepiej - powiedziała Ginny.
-Dzięki - dodała Miona.
Nagle w salonie pojawił się patronus. Skierował się w stronę Hermiony.
-Panna Granger pilnie jest wzywana do Mung'a. Na oddziale intensywnej terapii  znajduje się Dramiona Granger.
Mionka, nie zastanawiając się długo teleportowała się do szpitala. Odnalazła szybko salę w której leżała jej córka. Dramiona wyglądała okropnie. Na rękach miała siniaki, a na twarzy plastry pod którymi znajdowały się rany zlepione magicznym klejem.
-Mamo ...- jęknęła cicho i rozpłakała się.
-Ciiii kochanie, już nic Ci  nie grozi.
-Mamo ich było trzech...
-Kochanie jesteś pewna, że chcesz do tego wracać?
-Tak, bo inaczej nie przestanę o tym myśleć. Zacznę od początku. Gdy wróciłam do domu nie mogłam znaleźć sobie miejsca, więc postanowiłam się przejść Nagle usłyszałam głos :”Nie idź tam.”. Już miałam zawrócić, gdy  nagle ktoś złapał mnie za rękę. Chciałam uciekać, jednak oni byli zbyt silni. Wołałam o pomoc, ale nikt nie przychodził. W pewnym momencie pojawił się on...

***

Wiem, ze króciutki, ale właśnie pracujemy z Cateline nad czymś specjalnym  dla Was :)  Oczywiście betowała, motywowała cudowna Catty.

Hej

Rozdział będzie dzisiaj :) Dzięki za 608 wyświetleń.

Miniaturka 3

       Do pokoju wspólnego Lwów wpadł wściekły Diabeł. Podszedł do Hermiony i krzyknął:
-Masz to zjeść.
-Nie jestem głodna. Dużo zjadłam.
-Niby kiedy? Od trzech dni nie byłaś na posiłku.
-Dlatego, że sama zaczęłam gotować. Chcesz spróbować kawałek ciasta?

-Pod warunkiem,  że zjesz ze mną.

-Mówiłam Ci już, że nie jestem głodna.

-Miona, Ty masz anoreksję!

-Nie mam anoreksji.
- Ja widzę co najmniej dwie rzeczy, które mają anorektycy: gotujesz dla innych i nie jesz w towarzystwie.
-Diabełku przesadzasz.
- Ja przesadzam?

Diabeł wyszedł z pokoju WG, o ile to możliwe, jeszcze bardziej wściekły niż w momencie, gdy wchodził.

Kilka dni później w WS.

-Mionka, masz to zjeść.

-Nie.
-To przechodzimy do planu B.
-Jakiego planu B?- zapytała Herm.
Ginny złapała Mionę za ręce, Harry za nogi, a Blaise próbował wcisnąć Hermionie jedzenie do buzi.
-Wy naprawdę myślicie, że w ten sposób przekonacie ją do jedzenia?- powiedział pewien blond.
-A masz lepszy pomysł?
-Może mam, może nie mam.-powiedział tajemniczo i wyszedł z Sali.

Diabeł, nie zastanawiając się długo, wybiegł za nim.

-Co Ci chodzi po głowie?


        Kilka dni później. Do bram Hogwartu zapukał nie kto inny jak Jane Granger.
-Mamo co Ty tu robisz?- zapytała Gryfonka.
-Stęskniłam się za Tobą. Zobacz co Ci przywiozłam. Twoje ulubione danie-naleśniki.

-Miona, chyba mamie nie odmówisz ?-powiedział Blaise.

Hermiona właśnie zabijała Diabła wzrokiem, gdy nagle jej mama wepchnęła jej naleśnika do buzi.

-Prawda, że dobre ? Zjedz jeszcze.
Miona zrobiła to, by nie łamać uczuć matce. Jednak w środku wszystko w niej krzyczało, aby stąd uciekała.

 

    Tak mijały kolejne dni. Hermiona uczyła się jeść na nowo. Jadła tylko i wyłącznie przy matce, aby ona się nie zorientowała. Było by tak dalej, gdyby nie Diabeł, który raz przy posiłku wypalił o jej chorobie przy matce.
-Blaise wydawało Ci się. Przecież Hermiona wie, że anoreksja może doprowadzić do śmierci. Miona jest odpowiedzialną osobą . Zresztą za bardzo mnie kocha, aby kazać mi cierpieć po jej śmierci. Prawda złotko?
-O-oczywiście mamo.
-To niech złoży przysięgę.
-Jaką przysięgę?-zapytała Jane.
-Hermiona obieca, że do końca życia będzie codziennie jadła min. 1000 kalorii. Jeśli tego nie zrobi cruciatusem oberwie jedna z osob, na której jej zależy.

-Kochanie, zrobisz to dla mamusi?
Hermiona wiedziała, że nie odmówi matce. Po zawarciu przysięgi jej matka zmieniła się w Smoka.

-To był podstęp. Przysięga się nie liczy-krzyknęła Miona .

-Właśnie, że liczy.

-Jak mogliście mi to zrobić? Jak mogliście mnie oszukać?

-Zrobiłem to, bo Cię kocham - powiedział Draco.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zanim zaczniecie komentować, że anoreksji nie da się tak łatwo wyleczyć-  ja zdaję sobie z tego sprawę. Jednak to jest miniaturka- wytwór mojej wyobraźni i tu wszystko może się zdarzyć. Betowała wspaniała Cateline.

Ogłoszenia

Hej
jak widzieliście dodałam miniaturkę. To ostatnia z notek niebetowanych. Jutro pojawi się nowa miniaturka  zabetowana przez Cateline, która od dzisiaj jest już oficjalnie moją betą.

Lusia M

Miniaturka 2

Co można robić stojąc w kolejce w supermarkecie?  Ja widzę dwie opcje- można myśleć co ugotować z produktów, które ma się zamiar kupić lub rozglądać się po sklepie. Wybrałam drugą opcję.  Pierwsze co zobaczyłam to dziecko, które potknęło się. Podeszła do niego kobieta i wzięła je na ręce. Dalej zobaczyłam kobietę, która była karłem. Próbowała zdjąć mąkę z najwyższej pułki. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nikt jej nie pomoże. Przecież mija ją tyle osób.  W końcu podszedł do niej mężczyzna i ściągnął jej produkt. Zaczyna dręczyć mnie pytanie dlaczego na pełen sklep ludzi znalazła się tylko jedna osoba, która postanowiła pomoc? Po chwili zauważam staruszkę, która zahaczyła laską o karton z pomarańczami, który przewrócił się, co skutkowało rozsypaniem się owoców.  Ona pomoc znalazła szybciej. Po chwili podeszła do niej pracownica sklepu i powiedziała, że ona to pozbiera. Rozglądałam się dalej. Teraz w oczy rzucił mi się mały chłopczyk poruszający się na wózku.  Przecież to jeszcze dziecko. Powinno bawić się i biegać.   Po chwili w moje pole widzenia weszła kobieta z trojką dzieci. Na plecach miała plecaki dzieci. W ręce trzymała teczkę. Twarz miała przemęczoną. Dzieciaki biegały po sklepie i krzyczały.  Ona prosiła je, aby się uspokoiły. Teraz skupiłam wzrok na kasjerce, która męczyła się z kodem kreskowym. Widać było, że to jeden z jej pierwszych dni w pracy. Na oko miała jakieś 20 lat. Co ona tu robi? Powinna szaleć ze znajomymi na imprezie, a nie słuchać złośliwych komentarzy klientów typu: Klientów tyle, czy kasjerka taka wolna?.   Za kasami stała wolontariuszka, która pakowała zakupy. Przy niej stała skarbonka.  Dziewczynka zbierała na materiały edukacyjne dla dzieci z biednych rodzin.  Niestety mało kto wrzucał monetę.

- Wybacz kochanie, że tak długo. Nie mogłem znaleźć . Widzę, iż kolejka się trochę przesunęła. O czym myślałaś?-zapytał Draco.

-O niczym skarbie. Pojedziemy, gdzieś wieczorem? –odpowiedziała Hermiona

Miniaturka do refleksji. Dlaczego staruszka otrzymała pomoc szybciej niż kobieta karzeł? Dlaczego ludzie mieli takie podejście względem kasjerki? Dlaczego ludzie nie doceniali pracy wolontariuszki?  Dlaczego Hermiona wychodząc ze sklepu nie pamiętała o przemyśleniach z przed kilku minut?

Zapraszam do komentowania. 

Rozdział 5 cz.2

Notkę dedykuję Oli, która zmotywowała mnie do napisania i wstawienia poniższego rozdziału. Szczególne podziękowania dla Cateline, która SMS-owo mnie wspierała.  Postać Daisy dedykuję Cateline J. Oczywiście nie mogłabym zapomnieć o Andzik-u i Amis.Dis, którym dziękuję za komentowanie.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3 godziny później.

-Mam dość oglądania filmów.

-Ja też.

-Mamo opowiedziałabyś coś jeszcze?

-Ostatnio obiecałam Ci, że opowiem o cioci Pansy.

-Wiesz może co słychać u Daisy?

-Jest asystentką Ministra Magii a w wolnych chwilach prawnikiem.

-Cieszę się, że chociaż jej się udało.

-Kotku przecież masz dopiero 34 lata, a jesteś już ordynatorem oddziału neurologicznego w Mungu, więc mogę śmiało powiedzieć, że Tobie też się udało.

-Mamo źle mnie zrozumiałaś. Jestem szczęśliwa z tego kim jestem. Chodziło mi o to, że jak byłyśmy małe planowałyśmy, iż ja będę Ministrem Magii a ona moim zastępco/asystentką.

-Nic mi nie wspominałaś.

-Nie było okazji. Zresztą wiem, że Ciebie Ministerstwo nie interesuje.

-Zdecydowanie zainteresowanie Ministerstwem odziedziczyłaś po tacie, który zresztą tam pracował.

-Jako?

-Dyrektor departamentu do zbierania informacji o zachowaniach Mugoli.

-Czasami żartował, że jako jedyny nadaje się na to stanowisko, bo ma w domu żywy okaz- wtrąciła Ginny. Oberwała za to od Hermiony poduszką.

-Wróćmy do Pansy. Poznałam ją zaraz po tym jak wsiadłam do pociągu. Usiadłyśmy razem w przedziale. Zaczęłyśmy rozmawiać .

-Ładna pogoda.

-Zgadzam się z Tobą.

-Do jakiego domu chciałabyś trafić?-zapytałam.

-Do Slitherin’u. Ja i mój tatuś jesteśmy wężoustni.

-Co to znaczy?

-Rozmawiamy z wężami.

-Możesz powtórzyć?

-Rozmawiamy z wężami.

-Też tak chcę!!!-odpowiedziałam.

-Mój ojciec nazywa się Lord Voldemort. Jest szurnięty, marzy o władzy, ale poza tym jest całkiem fajnym ojcem.  A Twój ?

-Nazywa się Daniel Granger i jest projektantem.

-Jesteś córką tego sławnego projektanta?

-Nom.

-Jejjjjjjjjjjjjjj

Tak właśnie wyglądała nasz pierwsza rozmowa. W czasie ceremonii zostałyśmy przydzielone do Gryfindor’u. Rano byłyśmy na lekcjach. Popołudniu odrabiałyśmy lekcje i uczyłyśmy się. Wieczorami obgadywałyśmy chłopaków. Nocami szalałyśmy na imprezach. Kiedy spałyśmy? To dobre pytanie. Przeważnie na lekcjach Snape- nic nam nie robił, bo Pansy poprosiła  „tatusia”. Czasami na przerwach. Miałyśmy jedenaście lat i piłyśmy minimum 2 kawy dziennie.

-Mi pierwszą kawę pozwoliłaś wypić, jak miałam 13 lat.

-Bo nie chciałam, żebyś za szybko dorosła.  Wracając- tak wyglądało moje życie szkolne przez kilka lat później przeniosłyśmy się z Pansy do Slitherin’u i dołączyła do nas Ginny.  Jednak w szóstej klasie sprawy zaczęły się komplikować. Zakochałyśmy się w jednym chłopaku- domyślasz się skarbie kto to był.

-Tata.

-Dramiono Twoja mama zaliczyła kilka związków zanim Twój tata skradł jej serce.-odpowiedziała Ginny.

-Więc kto to był.

-Blaise Zabini.- Hermiona i Ginny powiedziały to w jednym momencie.

-Wujek Blaise?!

-Jak pewnie się domyślasz to starcie wygrała Ginny.

-Ciesz się-wtrąciła Ginny- uratowałam Cię. Nie wiem czy wytrzymałabyś z tym idiotą.

-Ty z nim wytrzymujesz-zauważyła Dramiona.

-Bo go kocham.

-AAAA- powiedziały panny Granger.

-Miłość jest w stanie wytrzymać wszystko- dodała Miona.

-Mamo powiesz coś o swoich partnerach?

-Myślę, że lepiej będzie jeśli najpierw skończymy wątek z Pansy. Co Ty na to kochanie?

-Ok.

-Później ojciec Pansy zabronił się jej z nami zadawać.  Rzucał na nią różne zaklęcia i ona wykonywała to co chciał. Później, tzn. po wojnie(dopisek autorki: w mojej historii wojna odbyła się w szóstej klasie), Pansy musiała odsiedzieć to w Azkabanie- miała trzy wyroki po tydzień, odsiadywane w różnym czasie. Mogło być gorzej. Jak już „odsiedziała”. Pogodziłyśmy się i znów stworzyłyśmy św. Trójcę, o naszych dokonaniach opowiem Ci następnym razem. Jednak spokój nie trwał długo. Po miesiącu ja i Pansy zakochałyśmy się w jednym chłopaku- Draco Malfoy-u.  Draco wybrał Pansy. Byli razem kilka miesięcy. Jednak kiedy Draco dowiedział się, że Pansy jest w ciąży zerwał z nią. Dziewczyna się załamała i zniknęła. (dopisek autorki :Dla tego w top 10 zdjęciach, które Hermiona wybrała nie ma Pansy-były robione w czasie, kiedy nie wiadomo było , gdzie jest.)  

-Mamo czekaj. Czy Ty właśnie powiedziałaś, że Pansy zaszła w ciążę, kiedy była w związku z moim tatą?

-Tak kochanie.

-Czy Daisy jest moją siostrą?

-Tak. Zanim zaczniesz zadawać pytania, pozwól mi dokończyć.  Miesiąc po zniknięciu Pansy ja i Draco zaczęliśmy się do siebie zbliżać. Bałam się, że skończę jak moja przyjaciółka, ale jego błękitne oczy działały jak magnez. W końcu zostaliśmy parą. Wracając do Pansy. Spotkałam ją po wielu latach- na pogrzebie Smoka. Zaczęłyśmy rozmawiać i ustaliłyśmy, że Ty i Daisy będziecie miały ze sobą kontakt, ale nie powiemy Wam, że jesteście siostrami, żebyście nie zadawały niewygodnych pytań i nie miały problemów w szkole. Ustaliłyśmy też, iż każda z nas sama powie swojej córce, jak uzna, że to już czas.  

-Czy Daisy już wie?

-Nie wiem, ale skontaktuję się z Pansy i Ci powiem, ok?

-Dobrze.

-Nie jesteś na mnie zła?

-Jeszcze do końca to do mnie nie dotarło.  Ja się już teleportuję do domu pa.

-Jesteś pewna, że chcesz być sama. (narzeczony i córka Dramiony pojechali do rodziców John’a)

-Tak, chcę to przemyśleć.

-Dobranoc kochanie. Jakby co do drzwi są zawsze otwarte.

-Dzięki. Pa ciociu.

-Pa skarbie-pożegnała się Ginny.

-Zostałyśmy same.- powiedziała Ginny.

-Ja się już chyba położę.

-Coś nam nie wyszedł ten babski wieczór.

-To moja wina. Mogłam poczekać.

-Przestań. Co powiesz na szklankę Ognistej przed snem.

Skończyło się na butelkach w ilości hurtowej. Hermiona wypłakiwała tęsknotę i ból, a Ginny słuchała Miony.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-Doktorze czy ona się z tego wybudzi?